God door mijn leven heen

Ik ben gedoopt toen ik 4 jaar was. We verhuisden toen van Utrecht naar Ermelo waar iedereen naar de kerk ging. Ik had een vriendinnetje die vanuit haar gezin erg met het geloof bezig was, dat had ik zelf minder. Zij nam mij overal mee naar toe en dat vond ik heel leuk. Op de middelbare school had ik ook veel vriendinnen die veel met het geloof bezig waren. Ik ging mee naar catechisatie. Zo heb ik door mijn jeugd heen veel kennis gemaakt met het geloof. God was er altijd en dat voelde goed. Toen ik 18 jaar was verhuisden we naar Loosdrecht. We gingen naar de Sijpekerk. Daar was koffiebar en werd ik ook gevraagd als leiding voor de zondagsschool. Zo werd ik aan de hand meegenomen en ingewerkt op de zondagsschool, in het voorbereiden en in het geven ervan. Ik vond dat erg leuk om te doen, omdat kinderen zo eerlijk zijn. Ze kunnen bijvoorbeeld zo vol overgave zingen. Je krijgt daar energie en geloof van, ze doen niet ingewikkeld en ze zijn puur. Je kunt veel leren van hoe kinderen met het geloof omgaan. Ik begon met de jongste kinderen, en op een gegeven moment ook de oudere kinderen richting groep 8. Ik ontmoette Henk en we trouwden in Sri Lanka in een kerkje in de heuvels. We gingen op de olifant naar de kerk. We hadden hieromheen een hele mooie rondreis in dit land, een onvergetelijke ervaring. Daar trouwen was echt onze dag. In ons huwelijk hebben we 2 kinderen mogen zien opgroeien en opvoeden. Gezin zijn zie ik als een zegen van God.

God heel dichtbij

Bij de geboorte van Casper heb ik God heel dichtbij ervaren. Veel gemeenteleden zullen nog weten hoe zijn start was, die was slecht, en dit was een hele spannende periode waarin wij tussen hoop en vrees leefden. We waren veel in het ziekenhuis en je staat dan in een overlevingsstand. Toch hebben Henk en ik God toen heel dichtbij ervaren. Het geeft kracht en steun als je weet dat er familie, vrienden en gemeenteleden om je heen zijn die bidden.

Een ander moment waarin ik God dichtbij heb ervaren was in 2015. Ik kwam zonder werk te zitten en ik voelde mij na jaren van trouwe dienst echt af geserveerd. Ik heb toen 1,5 jaar gesolliciteerd en ik kwam op een punt, het komt echt niet meer goed. Ik moet de branche waarin ik altijd heb gezeten maar loslaten. Maar eigenlijk vind je jezelf te oud om iets nieuws te gaan doen. Toch ben ik altijd in gesprek geweest met God (wat mag ik dan wel doen?) en gaf Hij mij in die tijd nieuwe energie en ideeën. Ik ben toen in een straal van 15 km om me heen gaan kijken, ook bij een functie in de zorg. Tijdens het eerste telefoongesprek kreeg ik direct het aanbod om een dagje mee te lopen. Ik werd superleuk opgevangen, leuke collega’s en ik kwam heel enthousiast thuis. Ik kreeg de baan en ik ben er nu zo op mijn plek, daar zie ik echt God in. Ik heb nieuwe mensen leren kennen die ik nooit had leren kennen als ik nog op de andere plek had gezeten. Als ik dan achteraf terugkijk dan zie ik er sturing in.

Mijn toepassing op leven met God

Ik wandel met God en Hij is er altijd. Zowel in goede tijden als in slechte tijden. In het rijtje geloof, hoop en liefde staat geloof niet voor niets vooraan. Dat zie ik als anker van hoop en liefde. Je hebt een heel solide basis als je in God gelooft, waar je altijd op terug kan vallen en waar je problemen neer kunt leggen. Ik zie niet zo snel problemen, ik ben eerder van schouders eronder, het beste ervan maken en rustig blijven. Ik laat me niet zo gauw gek maken, ik denk dat dit een levenshouding is die ik heb ontvangen van God. Daarnaast vind ik het belangrijk om er voor anderen te zijn. Als je ziet dat iemand hulp nodig heeft, dan ben je ervoor diegene. En als je zelf niet zo lekker zit, dan zijn er omgekeerd ook weer mensen voor jou. Ik zie het goede in mensen, ik oordeel niet zo snel. Iedereen mag er zijn op zijn eigen manier. Ook zorgt God er altijd wel voor dat de juiste mensen op je pad komen. Hij heeft zijn plan al klaar. Het vertrouwen in God groeit wel met de jaren, onder andere door wat je meemaakt.

… pas wederzijdse openheid als je beide in je waarde wordt gelaten…

Lastige en gemakkelijke kanten van mijn geloofsleven

Soms kabbelt het geloof in mijn leven een beetje voort. Dat ligt dan meer aan mij dan aan God. Maar op de 1 of andere manier word je er altijd wel weer bijgetrokken. Toch heb ik nooit zoiets van ik sta er alleen voor. Wat ik lastiger vind aan het geloof belijden is om hele verklaringen te hebben en bijbelteksten zo op te lepelen. Ik ben meer een doener dan een prater. Zware gesprekken over het geloof zal ik niet zo snel aangaan. Vaak denk ik dan achteraf wel ‘ik had dit of dat kunnen zeggen’. Maar gelukkig hebben we daar dominees voor. Ik moet mezelf in dit soort gesprekken eerst veilig voelen, en de ander moet er ook voor openstaan. Als er een soort vertrouwensband is, voel ik me vrijer om erover te vertellen. Er ontstaat pas wederzijdse openheid als je beide in je waarde wordt gelaten. En je hoeft niet meteen overal wat van te vinden, luister eerst maar even. Vaak oordelen we zo snel en hebben we onze mening klaar. Dat gaat vaak ten koste van mensen. Het is voor mij gemakkelijker om dienstbaar te zijn; er voor de ander zijn en praktisch bezig zijn in Gods koninkrijk. Dit doe ik momenteel bijvoorbeeld in de diaconie, dat vind ik leuk. Thuis in het gezin gebruikt God mij door middel van het voorleven van het geloof en het levend houden. Ook op mijn werk. Soms blijven cliënten steken in het Onze Vader, dan kan ik ze verder helpen. Het zijn vaak de kleine dingen, ik denk dat God iedereen wel inzet op zijn/ haar talenten. Ik kan me weleens zorgen maken over de jeugd. Het lijkt me namelijk als jong mens in deze tijd veel moeilijker om te groeien in het geloof. Je moet het ook kunnen delen, maar wat als dat bijna niet is in je omgeving? Bij mij ging het vanzelf: op school, met vriendinnen, dat is nu heel anders. Je moet er nu bewuster over nadenken en op zoek gaan.

Wat ik wil meegeven aan de gemeente

Ik hoop van harte dat we binnenkort weer met grote getale met elkaar in de kerk kunnen zitten. Het wordt echt weer tijd dat we elkaar zien. Dat we alles weer kunnen oppakken wat te lang heeft stil gelegen. Ik heb het samenzijn gemist. Ik was blij dat de on-line diensten er waren (en zijn), maar de kerk, dat is Gods huis. Daar zijn voelt gewoon goed. En tuurlijk geloof je niet alleen in de kerk, maar daar eens per week te zijn, dat is gewoon fijn.

Last modified: 3 augustus 2021