Loskomen van de wereld

Mijn naam is Jan Willem en ik ben in een thuisgemeente opgegroeid. Ik ging als 14-jarige met mijn ouders mee naar de VEG in Hilversum. Sinds twee maanden ben ik nu ook, net als Yvette en de kinderen, lid van de Sijpekerk. Ik had een heftige puberteit en op enig moment zat het mij niet lekker. Ik kreeg een onrust en vroeg me af waarom ik nog niet bekeerd was. Ik besprak dit thuis en kwam er zo achter dat ik moest veranderen en de wereldse dingen los moest laten. Dat ging ik op eigen kracht proberen, maar dat lukte niet.

Een aantal weken later tijdens een dienst van de VEG Hilversum ging René Ruitenberg voor. De preek ging over het feit dat we niet zonder Jezus kunnen. Dat je zelf wel kan proberen om niet te zondigen, maar dat het weinig verschil maakt. Dat was waar ik juist zo mee bezig was en ik wist dat dit voor mij was. Ik heb Gods Geest nodig, Hij alleen kan de zonde die aan ons mensen trekt wegnemen.  

Ik voelde dat God er was en mij van binnenuit wilde veranderen.

De dominee zei na de preek: “Als je bent aangeraakt – en je weet dat deze woorden over jou gaan – maak dan nu de stap, steek je hand op en vraag Gods Geest om je te vernieuwen.” Ik dacht: dat ga ik echt niet doen, dat durf ik niet. Toen zei de dominee: “Als je nu tegenwerking ervaart in je hart, dan kan dat de zonde zijn die aan je trekt. De boze wil alles, behalve dat jij deze keuze maakt.” Dat gaf voor mij de doorslag. Ik stak m’n hand op en op dat moment kwam Gods Geest over me en ik brak volledig in tranen uit. Ik voelde dat God er was en mij van binnenuit wilde veranderen. De eerste maanden was ik heel vol van Gods liefde. Ik wilde verder met Hem maar had vrienden die veel met wereldse dingen bezig waren. Het zaadje kon niet groeien, ik voedde het niet. Denkend aan het verhaal van de Zaaier, was het geloof het zaadje dat snel opkwam en verdord.

Het echte kantelpunt

In 2008 ben ik naar Suriname gegaan met een groep van de kerk voor een evangelisatiecampagne in wijken waar moslims en hindoes wonen. Mijn familie vond het eerst te gevaarlijk. Ik heb ook zelf veel strijd ervaren om erheen te gaan. Toch had ik heel sterk het gevoel dat ik moest gaan van God. Mijn verlangen was om mijn weg naar God weer terug te vinden. In de eerste dagen in Suriname heb ik daar best mee geworsteld. Ik zag de relatie met God wel bij anderen, maar niet bij mezelf.

In die twee weken werkte God door ons heen in Suriname en mochten we vijf evangelisatie-acties houden. Er zijn wonderbaarlijk vijf gemeentes bijgekomen! We hebben God aan het werk gezien en zo dichtbij ervaren. Daar in Suriname heb ik opnieuw de keuze gemaakt. Dat was voor mij een nieuw kantelpunt. Ik heb toen echt volledig mijn leven omgedraaid. Mijn oude vriendengroep heb ik na mijn reis vaarwel gezegd.

Ik ben daarna belijdeniscatechisatie gaan doen, heb belijdenis gedaan en heb me laten dopen. Ik ben veel meer de Bijbel gaan lezen en bidden. Wat ik in 2005 niet deed, deed ik nu wel. Nu was het zaadje in de goede grond gekomen en kreeg het ruimte om te groeien. Ik ben dankbaar voor de vrienden om me heen die samen met mij de geloofswandel met God gaan. God voorziet en gaf een nieuwe vriendengroep in de Sijpekerk. Dat was voor mij heel belangrijk.

Gedragen door de gemeente

Dit merkte ik vooral toen onze tweeling werd geboren. Olivier en Daniël werden direct opgenomen in het ziekenhuis. Olivier was snel weer bij ons terug, maar om Daniël kregen wij alleen maar meer zorgen. In de tijd van zijn ziekenhuisopnames heb ik God heel dichtbij mogen ervaren. Na een lange dag in het ziekenhuis kwamen we vermoeid thuis en lag de mat dagelijks vol met bemoedigende kaartjes van vrienden en gemeenteleden. We werden gedragen door gebed. We dachten aan de tekst: als een lichaamsdeel lijdt, dan lijden ze allemaal mee. Ze stonden in gebed om ons kind. Er baden zoveel mensen voor ons en er mocht een wonder gebeuren in het leven van Daniël. Hier zijn we nog elke dag dankbaar voor. God heeft deze gemeente, de VEG, familie en vrienden als een muur van gebed om ons heen gegeven. In deze heftige tijd wisten we dat God erbij was.

Soms is God ook ver weg of voelt het leven gewoon als een kalme zee. We hebben allemaal weleens momenten waarin we God minder ervaren. Dagen of maanden waarin we een beetje op de automatische piloot leven. Ook dan is het belangrijk om God te blijven zoeken, ook al lukt het vaak niet. Ik ben zelf niet zo’n lezer. Ook al weet ik hoe belangrijk het is en vaak wil ik het zo graag, maar ik vind dit nog altijd lastig om te doen. Wat ik wel graag doe is met vrienden over het geloof praten en discussiëren over vraagstukken.

Bidden voor je (ongelovige) vrienden vind ik heel waardevol. Blijf ervoor bidden. Ook al lijkt het soms dat er niets gebeurt; God gaat echt met die mensen aan slag. Als vrienden kun je elkaar steunen en helpen in het geloof.

Last modified: 31 maart 2021