Van Schiedam tot Loosdrecht
De dominee van de Gereformeerde Kerk in Schiedam moest de jeugd die op de achterste twee kerkbanken zaten, soms weleens waarschuwen tijdens zijn preek. In die achterste bank zat ik elke zondag met een hecht clubje vrienden. We groeiden met elkaar op, gingen naar dezelfde school en dezelfde kerk. Ik was thuis enig kind en vond het fijn om met dat clubje op te trekken. Mijn ouders waren gelovig en diverse periodes actief in de kerk als diaken en scriba. Helaas moest deze hele grote kerk zijn deuren sluiten, omdat er niet genoeg mensen meer naar de diensten kwamen. We zijn toen samengegaan met een andere gemeente binnen Schiedam. Daardoor viel ons clubje een beetje uit elkaar, maar er gingen gelukkig ook mensen mee naar de andere kerk. Ik was toen 16 jaar denk ik. Uiteindelijk is iedereen afgehaakt en was ik als enige over in die kerk van de jeugd.
Mijn ouders dwongen me niet, ik koos er zelf voor om naar de kerk te blijven gaan en geloof echt dat God bestaat. Uit de kerkdienst haal ik kracht en energie voor het dagelijks leven. Dat is eigenlijk zo doorgegaan tot mijn 28e toen ik mijn vrouw Jennie leerde kennen. Na ruim twee jaar zijn we getrouwd en vervolgens in Vleuten gaan wonen. Een beetje tussen Loosdrecht en Schiedam in. Na een zoektocht zijn we uiteindelijk in De Meern in de Hervormde Kerk terechtgekomen. Daar hebben we acht jaar gewoond en was ik jeugdouderling in de kerk. Inmiddels hadden we twee kinderen gekregen en werkte Jennie nog in Loosdrecht. Uit praktische overwegingen besloten we toch in Loosdrecht te gaan wonen en sloten we ons in 2011 aan bij de Sijpekerk. Deze kerk sprak ons aan omdat er meerdere leeftijdsgenoten waren met jonge kinderen. Ook spraken de preken van ds. Meertens ons erg aan.
Wat er ook gebeurt in je leven, blijf altijd geloven en houd je aan Hem vast.
Constant geloof
Zo terugkijkend heb ik eigenlijk een redelijk constant, stabiel geloof gehad. Ook in de puberteit had ik geen grote vragen. Wel is mijn neef en goede vriend op 30-jarige leeftijd verongelukt, hij was niet gelovig. Daar heb ik het erg moeilijk mee gehad en had ik naar God toe wel vragen. Maar het geloof gaf me ook steun en rust in die moeilijke tijd. Ik hoor ook nu nog steeds de stem van mijn kleine omaatje (94 jaar geworden en 1.48 cm lang) in mijn hoofd die mij mee heeft meegegeven: ‘’Wat er ook gebeurt in je leven, blijf altijd geloven en houd je aan Hem vast’’ en ze wees dan altijd met haar vingertje naar boven.
Geloof en verdieping in dagelijks leven
In de ochtend leg ik alle dingen van die dag in gebed voor God neer. De reistijd naar mijn werk is vrij lang, dan zit ik vaak te mijmeren over het leven, geloven of mijn werk. Naarmate ik ouder word, probeer ik me steeds meer te verdiepen in het geloof. De aansluiting bij de huiskring heeft daaraan bijgedragen. Mijn mede kringgenoten zijn inspirerende mensen met levenservaring waar ik veel van kan leren. We praten bijvoorbeeld over hoe je de Bijbel kunt vertalen naar de huidige situatie. Ook het zelf actief mee doen in de kerk, levert mij veel op. Ik vond het altijd heel mooi om bij de Kinderkerk het evangelie aan de kinderen te vertellen. Nu ben ik kerkrentmeester. Ik ben vrij praktisch ingesteld, ik ben meer een doener dan een grote prater. Ik vind het fijn om op deze manier met een goed team voor de kerk bezig te zijn en zo mijn steentje bij te dragen aan het grote ‘Huis’ wat wij als gelovigen met elkaar vormen. In de hoop dat veel meer mensen hier kracht en steun voor hun leven uit halen. Zeker in deze moeilijke tijd.
Last modified: 13 januari 2021