Mens van Jezus
Op het moment dat ik gevraagd werd om hiervoor geïnterviewd te worden, twijfelde ik of ik mee wilde doen. Je persoonlijke relatie met God is moeilijk in woorden te vangen. Doen die woorden dan recht aan hoe ik denk en voel? Ook vond ik ‘Mensen van Jezus’ best een hoogdravende titel. Het is makkelijker om andere mensen aan te wijzen die bij deze rubriek zouden passen. Deze titel kan je onzeker maken over de vraag: “Ben ik een mens van Jezus?” Maar als je er langer over nadenkt, zijn we allemaal mensen van Jezus. Of ik nu een klein of een groot geloof heb, hoe ik er ook in sta qua geloven. Het gaat niet over hoe ik over mezelf denk, maar hoe Jezus over mij denkt. Jezus kijkt liefdevol naar mij en is juist daarom voor mijn zonden gestorven. Omdat Hij van mij houdt, ben ik ook een mens van Jezus!
Basisvertrouwen geloof
“Kom tot Mij, allen die vermoeid en belast zijn en Ik zal u rust geven.” (Matteüs 11:28) Deze tekst heeft altijd veel voor mij betekend. Op momenten dat het in mijn leven moeilijk was, heeft deze tekst mij steeds weer naar Jezus geleid. Niet dat de moeilijkheden dan in één keer weg waren, maar dat ik wist: Hij is erbij is, ik ben niet alleen. Dat geeft rust en helpt je verder te gaan. Dat relativeert. Dat is eigenlijk het basisvertrouwen van mijn geloof.
Er waren momenten waarop ik niet wist wat ik moest zeggen, vragen waarop ik geen antwoorden had.
Catheseteam
Ik vind het mooi om jonge mensen te helpen bij hun zoektocht naar God. Om ze handvatten te geven in hun strijd om bij Jezus te komen. Het is mooi om daar onderdeel van uit te mogen maken en een voorrecht om een kijkje in hun leven te krijgen. Toen ik voor het catecheseteam gevraagd werd, was ik nog jong, in de 20, en twijfelde ik of ik dat wel zou kunnen en of ik open zou durven zijn over mijn eigen geloof. Ook vroeg ik me af of ik dingen bij hun naam zou kunnen noemen en of ik genoeg kennis had. Wie ben ik om anderen iets te gaan vertellen/leren over God? Maar Hij liet me op een bijzondere manier merken dat het goed was, dat dit Zijn taak voor mij was.
Toen ik de oudere groep ging leiden, moest ik echt leren omgaan met pubers. Die vragen een heel andere aanpak dan jonge kinderen. Het liep niet goed. Er waren momenten waarop ik niet wist wat ik moest zeggen, vragen waarop ik geen antwoorden had. Ik had het gevoel dat ik ze niet kon bereiken. Ik kon daar echt mee zitten. Het hielp om mijn zorgen/twijfels bij God neer te leggen. Fijn was dat er op dat moment ook mensen in de gemeente waren met wie ik kon sparren. De dominee zei toen tegen me: “Hou ze maar gewoon bij elkaar, God doet de rest. Het is Zijn jeugd en Zijn kerk.” Vanuit die ontspanning kon ik verder. Nu geeft onze dominee weer catechese en mag ik als ‘tafeldame’ meedoen. Ook een fijne taak.
Coronatijd
In deze tijd waarin we elkaar als gemeente nauwelijks kunnen ontmoeten, kun je bang worden dat we elkaar loslaten en dat de gemeente uit elkaar zal vallen. Maar we zijn gehecht aan God, Hij laat ons niet los. Onlangs las ik via een podcast Psalm 63:9 waarin staat: “Ik ben aan u gehecht met heel mijn ziel, uw rechterhand houdt mij vast.” Dat troost mij. Mijn gebed is dat deze tekst ons in deze tijd houvast mag geven, wij zitten aan Hem vast, ook al wordt er aan ons getrokken. Ik geloof en vertrouw erop dat God ons als gemeente vast zal houden.
Last modified: 13 januari 2021