Mensen van Jezus – Hanny

Groeien in geloof

Gelukkig ben ik christelijk opgevoed en geloof ik van kinds af aan. Ik ben opgegroeid in een katholieke omgeving, ging naar een protestants-christelijke school en een hervormde kerk een dorp verderop. Elke woensdagmiddag ging ik naar de Bijbelclub met een klein groepje kinderen, waar ik vertrouwd raakte met de Bijbelverhalen. Ik was nogal serieus en stelde al op zeer jonge leeftijd veel existentiële levensvragen; mijn ouders konden daar antwoord op geven vanuit de Bijbel. De gelovigen die ik kende straalden vrede en liefde uit, ze waren anders in positieve zin. Op de middelbare school werd ik weleens gepest omdat ik in Jezus geloofde en bijvoorbeeld naar de EO-Jongerendag ging. Af en toe ging ik met lood in de schoenen naar school omdat wij bij het vak Maatschappijleer uitgedaagd werden onze mening te geven over allerlei onderwerpen. Dat was in de tijd voor het poldermodel en het ging er soms hard aan toe in de klas. Toch wist ik dat ik niet populair hoefde te zijn, want ik hoorde bij Jezus.

De christelijke zomerkampen van Stichting Kaleb op Schiermonnikoog waren een verademing voor mij, omdat ik naast een hoop lol ook een week tussen andere christelijke tieners was en ik God daar beter leerde kennen. Onze kerk was vrijzinnig en ik voelde mij er niet thuis. Daarom bezocht ik vanaf mijn 15^e regelmatig diverse gemeenten in Nijmegen. Ook sloot ik mij aan bij een interkerkelijk Bijbelstudiegroepje. Ik vond het als tiener al prachtig om in een tijdperk te leven waarin de Bijbelse profetieën werkelijkheid werden: zoals de oprichting van de staat Israël na 2000 jaar diaspora (Jes. 66:8) en de terugkeer van de joden naar Israël (Jer. 23). Al door Jesaja (750 -700 v Chr.) en door Jeremia – honderd jaar later – geprofeteerd. Hoeveel bewijs had ik nog meer nodig voor de betrouwbaarheid van het enige boek dat God heeft laten schrijven? Op mijn 19^e heb ik mij als volwassene laten dopen. Een tijdje later heb ik mij aangesloten bij de Kerk van de Nazarener. Ik voelde mij daar thuis om de boodschap die ik daar hoorde en omdat ik daar aansluiting vond met leeftijdsgenoten.

Ontroerend moment

Ook in moeilijke tijden heb ik nooit echt getwijfeld aan de betrokkenheid en goedheid van mijn Schepper. Ik wist dat ik niet alleen was en er niet alleen voor stond. Een goed gesprek en samen bidden was en is heel troostvol. Ik vind het moeilijk dat na jarenlang gebed voor mensen, zij nog steeds geen keuze hebben gemaakt voor de Here Jezus. De leiding van God op een aantal kruispunten in mijn leven, dat zijn wel hoogtepunten. God heeft mij soms op het nippertje behoed voor hele foute keuzes. Ik weet dat ik heel veilig en geborgen ben bij God, daar ben ik Hem zeer dankbaar voor. Een ander hoogtepunt was het moment dat de douane in Havana onze koffers doorzocht en straal over de Bijbels heen keek die wij van Open Doors hadden gekregen en op eigen initiatief ‘smokkelden’ naar Cuba, waar de Bijbel een verboden boek was. De ontvangers – leden van een Methodistenkerk in Havana – knepen in onze armen om te voelen of wij wel echte mensen waren en geen engelen. Ze straalden zo enorm; een heel ontroerend moment. Nog een mooi moment in mijn geloofsleven was een inwonende student die tot geloof kwam en de kleine rol die ik daarin mocht spelen.

Sinds we de televisie weggedaan hebben en daarvoor in de plaats regelmatig Bijbelstudie doen, is God reëler voor mij geworden en doorzie ik dingen beter die niet van God zijn.

Stiltekamer

Dit jaar hebben wij de zolder van ons huis ingericht als stiltekamer. Dat zou ik iedereen kunnen adviseren, indien mogelijk natuurlijk. In deze kamer kan ik mij terugtrekken om ongestoord bij mijn Schepper te zijn, Zijn Woord te lezen en te (aan)bidden, genieten van Zijn liefde voor mij. Soms mis ik wel de discipline hiervoor. Jarenlang las ik veel christelijke blaadjes, boeken, opinies van anderen… Nu lees ik vooral uit de Bijbel zelf. Sinds we de televisie weggedaan hebben en daarvoor in de plaats regelmatig Bijbelstudie doen, is God reëler voor mij geworden en doorzie ik dingen beter die niet van God zijn. Dit is nog wel een proces waar ik middenin zit.

Onlangs hebben we op de huiskring Matth. 25 bestudeerd; de gelijkenis van de vijf wijze en vijf dwaze meisjes. Ook de vijf dwaze meisjes menen de bruidegom te kennen, maar de Heer zegt tegen de vijf dwaze meisjes dat Hij hen niet kent. Toen ik hier verder over nadacht, schrok ik hier toch best van. Ben ik niet teveel bezig met praten en luisteren over God in plaats van zelf een relatie met God onderhouden in mijn binnenkamer? Met andere woorden; kent God mij wel? Op grond van de Bijbelse profetieën geloof ik dat de Here Jezus spoedig terugkomt. Het coronavirus is een teken (besmettelijke ziekte), eigenlijk een wee die de hele aarde treft. Weeën worden steeds heviger en er is geen weg terug… Ik zie erg uit naar de komst van Jezus en ben heel benieuwd hoe dat zal zijn.