Tijdens mijn studententijd in Ede kwam mijn geloof in Jezus echt tot leven. De mooie geloofsbasis die ik van huis uit had meegekregen, werd toen echt een persoonlijk geloof. Ik ging om met jongeren en ouderen die open over hun geloof spraken. Het kennen van Jezus werkt aanstekelijk. Als je een cultuur schept waar Hij aanwezig is, straalt dat uit. Ook in een kerk is het heel belangrijk dat je zo’n cultuur schept, waar je je geloof kan voeden. 

Later op de Universiteit in Utrecht – een plek waar sommige anderen afhaken van geloof – verdiepte mijn geloof omdat ik leerde nadenken en nog meer ontdekte hoe diep en groot Gods plan en Zijn Woord is.

Vreugde in het ziekenhuis

In Marokko heb ik Jezus heel dichtbij ervaren. We maakten daar een christelijke reis. Gemeentelid Thomas was ook mee. Tijdens die reis viel een oude schoorsteen op mijn voet. Toen ik met een open voet in het aftandse ziekenhuis binnenkwam, luisterde ik aanbiddingsmuziek. Juist in die onzekere situatie erover ik heel veel vreugde – misschien een beetje te vergelijken met Paulus die lofliederen zong in de gevangenis. 

Jezus is verrassend

Mijn favoriete Bijbelverhaal is het verhaal van de Emmaüsgangers. Twee leerlingen zijn vertwijfeld op weg nadat blijkt dat het graf leeg is. Dan komt Jezus naast hen lopen, ook al herkennen ze hem niet. Wat me aanspreekt in Jezus, is dat hij zich aanpast aan de situatie. Elke keer laat hij zich verrassend anders ontmoeten. 

Jezus komt naast ze lopen en vraagt naar ze, ook al weet Hij wat er speelt. Hij luistert, vraagt door en verbindt de Schriften met hun vertwijfeling. Tijdens de maaltijd die ze hebben breekt Jezus het brood. Op dit moment herkennen ze Hem! 

Het avondmaal vind ik een van de belangrijkste momenten in de kerk. Avondmaal is voor mij echt community met Jezus. 

Het maakt je leven niet alleen een stuk interessanter en dieper, het is ook gewoon de goede Weg om te gaan.

Toen ik ouderling was in Utrecht mocht ik tijdens het avondmaal voor in kerk staan om het brood en de wijn uit te delen. Ik zei dan: “Dit is het lichaam voor jou gegeven en het bloed voor jou vergoten.” Door dit steeds te zeggen werd ik er zo bewust van dat het leven met Jezus echt een geschenk is. 

Aan het einde van Jezus’ ontmoeting met de Emmaüsgangers, staat er dat ze vol verlangen op weg gingen om te vertellen over hun ontmoeting met Jezus. Prachtig toch?

“Is dit het dan?”

Ik vertel graag aan anderen over Jezus, omdat ik denk dat het kennen van Hem het beste is wat er is. Het maakt je leven niet alleen een stuk interessanter en dieper, het is ook gewoon de goede Weg om te gaan. Ik zie om me heen dat mensen zonder geloof het gevoel hebben van “Is dit het dan in het leven?”. Misschien juist wel nu in deze tijd rondom het coronavirus.

Net zoals omschreven staat in Prediker, zonder God en Jezus is alles najagen van wind. Het leven met Jezus krijgt zoveel meer diepte, en het haastig op zoek gaan naar bevestiging is voorbij. Het kennen van Jezus is bevrijdend! En dan bedoel ik niet zozeer uit een gevangenis, maar dat kan ook zijn uit een suf leven. Mensen die God niet kennen ervaren niet altijd zware problemen in het leven, maar ook zij kennen momenten van vertwijfeling. 

Ook de bewoners van Loosdrecht zal het relatief ‘oké’ vergaan. We wonen hier niet in een achterstandswijk. Het vergt creativiteit om hen te bereiken. Hoe kunnen we zoals Jezus het luisteren naar (vertwijfelde) mensen verbinden met de Schrift?

Als we bidden en God vragen om dit ook te laten zien voor de mensen in Loosdrecht, geloof ik dat Jezus ons in de kerk en mensen buiten de kerk echt kan verrassen. 

Last modified: 13 januari 2021